تمامی انواع عکاسی سه بعدی بر اساس دوربینی طراحی شده اند. برای مثال استریو گراف دستگاه پخش دو تصویر یکسان است که به وسیله ی دوربین مخصوصی با دولنز گرفته شده و به تمایز پرسپکتیوی بین دو چشم بیننده نزدیک است با نگاه کردن از دریچه ای مخصوص به دو تصویر که در کنار هم قرار گرفته اند تصور عمق ایجاد میشود جلوه ای که محبوبیت گسترده ای به برجسته نمایی از دهه 1850تا قرن بیستم داد . مکان نگاری موضوع اغلب تصاویر برجسته نما است . اما نمونه های اروتیک آن نیز تهیه شده است .
لویی دوکو دو آرون فرانسوی برای خلق اثر سه بعدی در تصاویر سیاه و سفید از فرایند آناگلیف (برجسته سازی رنگی )استفاده کرد ( 1891 )که در آن دو تصویر برجسته نما در کنار هم با دو ته رنگ متفاوت اولی آبی و بنفش و دومی قرمز قرار میگیرند اگر کسی از درون عینکی که به عدسی هایی بارنگ مشابه مجهز شده (یک عدسی آبی بنفش و یک عدسی قرمز) به تصاویر دوتایی نگاه کند هرچشم فقط تصویر مربوط به خودش را میبیند و این امر منجر به تضویری سه بعدی میشود. از این اصل در اواخر دهه ی 1930 برای ساختن فیلم های سه بعدی شد . رایجترین فرایند برای ایجاد تصویر سه بعدی در اوایل قرن بیستم استفاده از عینکهای پلاریزه بود که در سال 1934 توسط ادوین اچ .لند ابداع شد. در حال حاضر باورپذیر ترین تصویر سه بعدی موجود توسط تکنیک هولوگرام تهیه میشود که از لیزر برای شکستن و بازسازی نور استفاده میشود .
׀
